Με τις αναθυμιάσεις κι όμως η ΑΕΚ «έβγαζε» ποδόσφαιρο!

Η ΑΕΚ είχε πολύ μεγάλη κούραση στο ματς με την Αούστρια. Φαινόταν όχι μόνο στους παίκτες που είχαν κάνει την υπερπροσπάθεια κόντρα στον Ολυμπιακό, αλλά και σε εκείνους που δεν είχαν αγωνιστεί ή δεν είχαν αγωνιστεί πολύ. Η κούραση, ασφαλώς, δεν ήταν σωματική. Ηταν κυρίως πνευματική. Ακόμη και ο προπονητής ή ο φροντιστής ή ακόμη - ακόμη και ο υπάλληλος της ΠΑΕ, είχαν βγει ψόφιοι από τον αγώνα με τον Ολυμπιακό. Κι ας μην είχαν τρέξει όσο οι παίκτες τουλάχιστον, ας μην είχαν μονομαχήσει για την μπάλα, ας μην είχαν φάει και δώσει κλωτσιές.

Του Θοδωρή Τσούτσου

Ηταν η ένταση του αγώνα τέτοια, όπως και οι στιγμές που ακολούθησαν, για να μην πούμε οι ώρες και τα 24ωρα, που ήταν όλοι καταπονημένοι. Η τέτοιου είδους κούραση δεν διορθώνεται ούτε με δεκάωρα ύπνου, ούτε με αραλίκι, ούτε με τα πόδια πάνω στον καναπέ. Η κούραση αυτή είναι διαφορετική και χειρότερη. Για όλους μας, λίγο πολύ το έχουμε ζήσει.

Η ΑΕΚ, λοιπόν, έπρεπε να αντεπεξέλθει σε μια τέτοια κατάσταση. Εστω απέναντι σε μια ομάδα όχι δα και τόσο ποιοτική, αλλά πάντως μια κανονική ευρωπαϊκή ομάδα, που στο κάτω - κάτω έπαιζε την ύπαρξή της στον όμιλο. Το να σκοράρει, λοιπόν, πρώτη η ΑΕΚ είναι κάτι που γίνεται. Το να της το γυρίσει η Αούστρια εκμεταλλευόμενη τις μικρές αντοχές της, επίσης είναι κάτι που γίνεται. Αυτό που δεν γίνεται, είναι αυτό που έκανε η ΑΕΚ από το 1-2 και μετά.

Η αντίδραση που έβγαλε ποδοσφαιρικά ήταν απίθανη. Αρα, είναι και εντυπωσιακή. Φάσεις, πολλές φάσεις και μάλιστα με δημιουργία ποδοσφαίρου. Οχι με στημένα, αντίπαλα λάθη ή μπαλιές στο βρόντο, που απλά έτυχε να γίνουν ευκαιρία. Η ΑΕΚ έπαιξε ποδόσφαιρο τακτικής, ποιότητας, δουλεμένο ποδόσφαιρο και με τέτοιο προσπάθησε να γυρίσει το ματς. Οχι με "γιουρούσια", που συνηθίζονται από τις τόσο κουρασμένες ομάδες και που συνήθως οδηγούν πιο εύκολα στο 1-3 παρά στο 2-2.

Η ΑΕΚ κόντρα στην Αούστρια δεν κέρδισε. Δεν έκανε το αποφασιστικό βήμα για την πρόκριση, ίσα - ίσα έχασε δύο βαθμούς που μπορεί να φανούν καθοριστικοί. Επίσης, δεν κατάφερε να πετύχει την ανατροπή, όπως πριν από λίγες μέρες κόντρα στον Ολυμπιακό, ώστε να εντυπωσιάσει τα πλήθη. Η ΑΕΚ, όμως, κόντρα στην Αούστρια κατέθεσε πιο έντονα από ποτέ τον ποδοσφαιρικό της χαρακτήρα. ΄Και είναι τέτοιος, για την ακρίβεια έχει διαμορφωθεί έτσι σε μια σύμπραξη προπονητή και ποδοσφαιριστών, που αν καταφέρει να τον κρατήσει, να τον τροφοδοτήσει και τελικά να τον αξιοποιήσει, μπορεί να αποδειχθεί πολύτιμος.

Οσα μπορούν να προσφέρουν κάποιοι ποδοσφαιριστές, ας πούμε η τετράδα μπροστά με Μάνταλο, Λάζαρο, Αραούχο και Λιβάγια, άλλα τόσα μπορεί να προσφέρει και αυτός ο χαρακτήρας. Με 23 τελικές, οι 11 στην εστία, σε ευρωπαϊκό ματς και μάλιστα μετά από ένα τέτοιο ντέρμπι, όπως αυτό που έπαιξε την Κυριακή, η ΑΕΚ μπορεί να αισιοδοξεί για το ποδοσφαιρικό μέλλον της. Να μην αντέχεις να τρέξεις κι όμως να παράγεις στον αγωνιστικό χώρο ποδόσφαιρο ποιότητας όχι απλά κατοχής, να μην μπορείς να σκεφτείς από την κούραση, αλλά να έχεις ποδοσφαιρικές εμπνεύσεις που έστω δεν καταλήγουν σε γκολ, είναι πραγματικά ξεχωριστό. Και χρήσιμο...

Γιατί μοιάζει για την ΑΕΚ σαν το ποδόσφαιρο να βγαίνει από μέσα της, να είναι στοιχείο του ίδιου του χαρακτήρα της και όχι κάτι φυτευτό, όπως πολλές φορές συμβαίνει στις ομάδες. Αρκεί αυτό το στοιχείο να το προσέξει και να το αξιοποιήσει, χωρίς να παρασυρθεί. Διότι και αυτό, το τελευταίο, συμβαίνει συχνά στις ομάδες.

Κάτι και για τον Μανόλο Χιμένεθ. Η τελευταία αλλαγή του δείχνει ότι για εκείνον δεν υπάρχει κάτι πιο σημαντικό από το καλό της ομάδας του. Ποδοσφαιρικά δεν ήταν καθόλου προσβλητικό αυτό που έκανε με τον Τζανετόπουλο. Ισα - ίσα που αυτός, σε σχέση με προηγούμενους, δείχνει να τον υπολογίζει. Ηταν μια αλλαγή, ειδικά παίζοντας πίσω με τρεις από τους οποίους οι δύο ήταν ακραία μπακ, που έλεγε στον αντίπαλο... "ελάτε να μου βάλετε και τρίτο. Γιατί αν δεν το βάλετε, εγώ δεν χάνω..." Κι έτσι έγινε!